Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

Η Αναζήτηση

Το χθες: «Μια πανώρια δεσποσύνη, λυγερή και ομορφοστολισμένη, έρχονταν με τους υπηρέτες, κρατώντας στα δυο της χέρια μια κούπα. Μόλις στη σάλα μπήκε το Γκράαλ, έγινε τόσο φως, που εχάθη η λάμψη των κεριών, όπως των αστεριών όταν ο ήλιος ή το φεγγάρι ανατείλει. [...]
Ο νέος τα είδε να περνούν, μα δεν ετόλμησε κανέναν να ρωτήσει σε ποιον το πήγαιναν εκείνο εκεί το Γκράαλ στο διπλανό δωμάτιο, γιατί είχε πάντοτε στο νου του τα λόγια του σοφού ανθρώπου, του δασκάλου του στην ιπποσύνη. [...]
Πενήντα ιππότες σηκώνονται ορθοί και όλοι δίνουν όρκο μεταξύ τους πως δεν θ’ αφήσουν μονομαχία ή άλλη περιπέτεια όπου να μη ριχτούν, κι ας είναι σε τόπους ζοφερούς και σκοτεινούς.» (Κρετιέν Ντε Τρουά, "Το έπος του Γκράαλ", 1190)

Edward Burne-Jones (1891-4)
“The Arming and Departure of the Knights”

Ferdinand Leeke (1912)
"Parsifal in Quest of the Holy Grail"

Το σήμερα:
                             Το Δώρο του Κόκκινου Ήλιου (Περσέας, 2005)

Ηλιοβασίλεμα...
Ζωντανός θεός με πορφυρό μανδύα
κατεβαίνει
Χαίρε Εσύ, Ακολουθία τ' Ουρανού!

Ιερό Φως...
Κόκκινο, πάνω στ' άρμα
σ α γ η ν ε ύ ε ι ...
Κι οι τελευταίες Νότες...
                                                           στο χείλος του γκρεμού.

Λευκοί Άγγελοι
                                σαλπίζουν
Φυσάνε Νύχτες μακρινές

Ύστατος Χαιρετισμός, Θρίαμβο γεφυρώνει
Το χρυσαφένιο Θρίαμβο - το Θρίαμβο του Χθες

Ήλιε! Ήλιε Ροδάκτινε σε χαιρετώ!!
Αιώνια Φλόγα άναψες
Φλόγα που δεν πεθαίνει!

Μαύρη μελαγχολία απλώνεται και στον ορίζοντα σκορπά
μ’ ένα μονάχα άγγιγμά Του
Πες μου... Εσύ! Του χρόνου ακούραστε μοναχικέ διαβάτη
Πώς τολμάς;
Μπρος στο Ηλιοβασίλεμα, θεούς
να συλλογιέσαι… Εμπρός στον άδειο Θρόνο Του, αιώνια ν’ αγαπάς;

Τρέμω και αναπολώ...

Όταν Ολύμπιες αχτίδες δε ζεσταίνουν πια τον Ουρανό
Τώρα που αλλού πάει ο Αητός να χτίσει τη φωλιά του
Και η Κλύτη, το Ρόδο του Απόλλωνα… σταματάει το χορό

Τρέμω, τρέμω και αναπολώ...

Τώρα που κι η γοργόνα θα δακρύσει
Σαν ταξιδιώτες αντικρίσει…
                                                          Άραγε ακόμη το Σπαθί
                                    την Άβυσσο τρυπά;
Κι η Ελένη να κάψει Τροίες δε θ’ αντέξει
Σπέρνοντας στ’ άρμα του Αχιλλέα
Αθάνατη Φωτιά

Ω’ Ήλιε μου Ροδάκτινε, πώς μου ζητάς τέτοιο Δώρο
να κρατήσω…
Πώς ν’ αντέξει αυτή τη φλόγα
η   κ ο υ ρ α σ μ έ ν η   μ ο υ   κ α ρ δ ι ά ;

Πού οι πορφυρές, οι μακριές χλαμύδες; Πού των Λύκων οι θωριές;
Ενθάδε κείται βασιλεύς: κάτω απ’ του Avalon τις κόκκινες μηλιές...

Τρέμω και αναπολώ... Το σφύριγμα του Mjollnir
Του Tyr τη λεοντή, του Taliesin το τραγούδι
Της Freyja τη μορφή!  

Πού ειν’ οι χαίτες που ανέμους μαστιγώναν στα βουνά;
Όταν τα ξίφη συναντιόταν πάνω απ’ την κόκκινη φωτιά

                                    …όταν τα ξίφη βάφονταν στης Έχιδνας το αίμα!

Ξίφη που ΣΠΑΡΤΗ ίδρυσαν και Θήβες λαμπερές
Και Μακεδνούς ετρέλαναν και εθέριεψαν γραμμές
Πέρα από θάλασσες, πέρα από στεριές, του Ήλιου ο Γιος βαφτίστηκε: Αλέξ-ανδρος!
Και κίνησαν οι πομπές...

(Κι η πελαγίσια γύρισε φωνή, ένα και μόνο να ρωτήσει...τελευταίο:
«Βροντάνε ακόμα οι Ουρανοί, από τις πράξεις των ανθρώπων;»)

Ω Πρίγκιπες της Τροίας! Εσείς της Ρώμης Εκλεκτοί!
Στο Κάμελοτ χρίσατε Ιππότες, σπείρατε Γνώση Μυστική!
(Minnesinger… Fedeli d’ amore…
                                               εκεί όπου ενώνονται το Αίμα και το Χώμα
                                      εκεί όπου παντρεύονται
                                                                           Άρπα και Αρετή)

Λόγχη και Γκράαλ! Δαχτυλίδι και Σπαθί!
Γρύπες και Κύκνοι! Λέοντες κι Αετοί!
Σήμερα πάλι θα ‘βγουν του Μοντ-Σαλβάζ οι Φρουροί!!

Θησέα! Έκτωρ! Ζίγκφριντ! Κουχουλέην!
Λάνσελοτ! Πάρσιφαλ! Γκάλαχαντ! Γκαβαίην!
Templeisen!! Templeisen!!
Στην Πυρρά ο Μέγας Μάγιστρος... Χαίρε Αδερφέ Ζακ ντε Μολέ!
Ω Ήλιε μου Ροδοκόκκινε… μαύρο το ξίφος που κραδαίνει την ψυχή μου
Πάρε το Δώρο  μ α κ ρ ι ά…

(Siege Perilous! Era 
                                            Perilous...)

Ήλιε με τη Χλαμύδα Σου την Πορφυρή
Αιώνιε Βασιλέα
Θ ρ ι α μ β ε υ τ ή
Δεν ακούω πια την Λύρα του Ορφέα
Θρήνος βαρύς αντήχησε
Αιμάτινα τα δάκρυα… σαν ποτάμια έχουν χυθεί
Από τότε που οι Μούσες είδαν την κεφαλή
Εκεί στις θάλασσες, στους ίσκιους του νησιού του Μακαρέα.
Όταν το κύμα ξεβράζει Μύθο στην ακτή

                                             (…Και σεις! Θα είστε πάντα εκεί!
                                                                                             Για να ματώνετε τη Νύχτα…)

Τότε που ερήμωσε ο Ελικώνας, ερήμωσε κι η Γη μαζί
Και τ’ Όνειρο ανέβηκε, σ’ άρμα πύρινο
άρμα χρυσό…
Κι η Σαπφώ βράχο διάλεξε ψηλό
(πόσο μακριά από τ’ αγαπημένο της νησί…)
Και όλοι τότε άκουσαν κείνο τον απόκοσμο, το βαρύ
Δραπέτη Στεναγμό…

Ω Ήλιε Ροδάκτινε σε χαιρετώ! Με τον τρόπο τον παλιό…Vae Victis! Vae Victis…

Ρίξε το ξίφος μου στη λίμνη!
Βάλε στο σκάφος μου φωτιά!
Σκόρπα τις στάχτες στον αγέρα!
Φώτισε ψηλά βουνά!

Και άσπρα άτια κάλπασαν, προς τη μεριά του ήλιου…

Το Έπαθλο: "The Damsel of the Sanct Grael" του ζωγράφου και μύστη Dante Gabriel Rossetti (1828-1882) της Αδελφότητας των Προ-Ραφαηλιτών


Κλύτη: νύμφη που αγάπησε παράφορα τον Ήλιο-Απόλλωνα και εκείνος τη μεταμόρφωσε σε λουλούδι που πάντοτε γυρίζει προς τον ήλιο εξακολουθώντας να τον λατρεύει.
Avalon: το νησί που μεταφέρθηκε θανάσιμα πληγωμένος ο Βασιλιάς Αρθούρος.
Mjollnir: το περίφημο σφυρί του Thor, δώρο του νάνου Sindri, με το οποίο ο θεός κατατρόπωνε τους Γίγαντες. Σύμβουλο δημιουργίας και καταστροφής. Οι θεοί το αναγνώρισαν ανάμεσα στο δαχτυλίδι Draupnir και το ακόντιο Gungnir του Odin, το καράβι Skidbladnir και το αγριογούρουνο Gullinbursti του Freyr και τα χρυσά μαλλιά της Sif, ως το καλύτερο δώρο των νάνων.
Tyr: ο θεός του πολέμου των Σκανδιναβών. Θυσίασε το ένα του χέρι στον φοβερό Λύκο Fenris που απειλούσε την Τάξη των Θεών.
Freyja: η πανέμορφη Σκανδιναβική θεά του έρωτα, των μαγικών τεχνών, της αγάπης και της ευφορίας.
Taliesin: ο θεός των βάρδων, απ’ την περιοχή των άστρων του καλοκαιριού.
Minnesinger: τροβαδούροι, ιππότες - ποιητές - μουσικοί οι οποίοι εξύμνησαν τον «αυλικό έρωτα» και τα μυστήρια του, και το Αιώνιο Θήλυ (Astarte Syriaca - Περσεφόνη - Beata Beatrix - Venus Verticordia - Notre Dame) όπως παρουσιάστηκε αργότερα στους πίνακες της Αδερφότητας των Προ-Ραφαηλιτών. Πρόδρομοι του Βυρωνικού Ήρωα και του Ρομαντισμού …θεματοφύλακες του Μυστηρίου των Ναϊτών.
Fedeli d’ amore: οι Γιβελλίνοι «Πιστοί του Έρωτα», ταγμένοι κατά της εξουσίας του Πάπα. Ο Δάντης (1265-1321) είναι ο γνωστότερος εκπρόσωπος αυτής της μυητικής εταιρείας.
Γκράαλ: το Ιερό Δισκοπότηρο που περιέχει το Αγνό Αίμα.
Μοντ-Σαλβάζ: το κάστρο στο οποίο φυλάσσονταν το Δισκοπότηρο. Λέγεται πως συχνά οι Φύλακες του Γκράαλ βγαίνουν έφιπποι αναλαμβάνοντας αποστολές ή αναζητώντας περιπέτειες.
Κουχουλέην: ο μεγαλύτερος ήρωας των κέλτικων επών, του Κύκλου του Ulster.
Ζίγκφριντ: μεγάλος ήρωας των Σκανδιναβών που σκότωσε το δράκο Fafnir, λούστηκε στο αίμα του για να γίνει άτρωτος και πήρε το θησαυρό και το Δαχτυλίδι των Νιμπελούγκεν.
Λάνσελοτ: γιος του Βασιλιά Ban του Benwick. Τον ανέθρεψε η Κυρά της Λίμνης και έγινε γνωστός σαν Sir Lancelot of the Lake. Θεωρείτο ο πιο ηρωικός, ο καλύτερος Ιππότης του Κάμελοτ και του κόσμου όλου. Είναι ο κατ’ εξοχήν ιππότης των τροβαδούρων.
Πάρσιφαλ: περίφημος ιππότης της Στρογγυλής Τράπεζας του Κάμελοτ.
Γκάλαχαντ: γιος του Lancelot και της Elaine (η οποία ξεγέλασε τον Lancelot και κοιμήθηκε μαζί της). Ο Εκλεκτός Ιππότης που βρίσκει το Άγιο Δισκοπότηρο μετά από πολλές δοκιμασίες.
Γκαβαίην: ανιψιός του Βασιλιά Αρθούρου. Ο Πρίγκιπας που συμπλήρωσε τον Κύκλο των Ιπποτών του Κάμελοτ για να ξεκινήσει η αναζήτηση του Γκράαλ.
Ζακ ντε Μολέ: ο τελευταίος Μάγιστρος των Ιπποτών του Ναού που κάηκε στην πυρρά «αρνούμενος να ομολογήσει» στις 18 Μαρτίου 1314, μη δεχόμενος τις κατηγορίες του Πάπα Κλημέντιου του 5ου της Ρώμης και του Βασιλιά Φιλίππου του Ωραίου της Γαλλίας που αφάνισαν τους περισσότερους Ναΐτες, στήνοντας μια μεγάλη πλεκτάνη την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 1307, κατηγορώντας τους Ναίτες ως αιρετικούς.
Siege Perilous: ονομάστηκε η θέση των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης, την οποία ο Μάγος Μέρλιν κρατούσε άδεια μέχρι να έρθει ο εκλεκτός Σερ Γκάλαχαντ.
Μακαρέας: γιος του Ήλιου και αποικιστής της Λέσβου. Ίδρυσε πόλεις που παίρνουν τα ονόματα των παιδιών του και όλο το νησί τότε ονο­μάστηκε Μακαρία.
Σαπφώ: ίσως η μεγαλύτερη ποιήτρια του αρχαίου κόσμου.